Jarenlang weet Leonie niet wat ze wil worden. Ze wast mensen in verpleeghuizen en verschoont babybillen op een kinderdagverblijf. Zonder enthousiasme. Totdat ze als koerier achter het stuur terecht komt. Inmiddels werkt ze bij Van Werven; op de weegbrug én als chauffeur: “Ik heb het zo naar mijn zin, ik ga hier nooit meer weg.”
Wie het kantoor van de recyclingvestiging van Van Werven Hattemerbroek binnenloopt, wordt enthousiast begroet door een klein, zwart, kwispelend hondje. Het is Buddy, het hondje van Leonie. Naast haar bureau staat zijn voederbak en mand. Leonie vertelt dat ze lange dagen werkt en het niet ziet zitten om Buddy alleen thuis te laten. “In het begin was het spannend. Iedereen wilde hem aaien en oppakken, maar hij was zoveel mensen niet gewend. Maar nu geniet Buddy van alle aandacht. En ik vind het fijn dat hij hier is.”
Vrouwelijke gedoe
Leonie, die het liefst lekker huiselijk op haar sokken rondloopt, kletst gezellig verder en tussendoor helpt ze klanten. Haar groen gelakte nagels tikken snel over het toetsenbord en ze print de nodige papieren uit. “Ik doe hier het vrouwelijke gedoe”, zegt ze lachend. “Ik maak de facturen en de inkooporders in orde.” Leonie benadrukt dat ze veel liever met mannen, dan met vrouwen werkt: “Die zijn lekker recht voor z’n raap en ik ben ook niet op mijn mondje gevallen.”
Ze zit duidelijk op haar plek, maar voor Van Werven probeerde ze verschillende banen en opleidingen uit: “Zo werd ik op een dag ook koerier. Ik ontdekte dat ik het heerlijk vond om heel de dag auto te rijden. Dus toen ik de kans kreeg om mijn vrachtwagenrijbewijs te halen, twijfelde ik geen seconde.” Leonie had haar passie gevonden. En dat was bijzonder: “Ik ben een boerendochter dus ik had weleens trekker en shovel gereden, maar autorijden leek me vroeger doodeng. Dat schakelen en zo. Tot mijn vader mijn eerste rijles regelde.” Die zelfde man bracht haar ook bij Van Werven: “Op een weegbrug werken, in combinatie met rijden op een vrachtwagen, leek me leuk. Maar er was geen vacature. Mijn vader moedigde mij aan: ‘De functie en dat bedrijf passen echt bij jou. Een beetje ouwehoeren met iedereen…’ Ik trok mijn stoute schoenen aan en belde. Nog diezelfde week had ik een baan.”
Een dingetje
Ze is aangenomen als weegbrugmedewerker, maar ze vindt het zonde als ze haar vrachtwagenrijbewijs voor niets heeft. En daarom rijdt ze - als eerste vrouwelijke chauffeur bij Van Werven - ook een dag in de week op een zandauto. “Dat vonden sommige mannen wel een dingetje hoor. Inmiddels grappen ze dat ze mij liever zien, dan hun mannelijke collega’s. Zelf vind ik het niet bijzonder, ik ben gewoon een meid die, net als mijn mannelijke collega’s, haar werk doet.”
Dan stappen er een paar collega’s binnen. “Leonie, heb jij je keuken al laten zien?”, vragen ze. Leonie zegt lachend dat ze erom bekend staat dat ze graag lekker mee eet. “Op woensdag eten we gehaktballen, op donderdag zetten we onze eigen frituurpan aan en op vrijdag gaan we naar de snackbar. Ik vind het heerlijk. ‘Die kaakies van Leonie, gaan altijd op en neer’, zeggen ze altijd.”