Patrick Krebbeks is eigenaar van Van de Pas consultancy. Hij stond aan de wieg van ons eerste VCA-certificaat en nog steeds zet hij zich volop in om kwaliteit, veiligheid en milieu bij Van Werven te toetsen. Begin juni studeerde hij af op ‘hogere veiligheidskunde’. Zijn afstudeeronderzoek ging over de veiligheidsprestatieladder. Zijn stageadres? Hoe kan het ook anders: Van Werven! Vijf vragen aan Patrick Krebbeks.
Hoe ben je in ‘deze wereld’ terecht gekomen?
Al vanaf mijn zeventiende ben ik bezig met veiligheid. Ik volgde de studie technische milieukunde. Om die te kunnen betalen, werkte ik op een afvaloverslagstation, waar ik containers afzeilde. Ik stond tot mijn knieën in het huisvuil en vond het prachtig om te doen. Het was de eerste keer dat ik in aanraking kwam met de afvalbranche. Van daaruit kreeg ik de kans om stage te lopen bij Van Gansewinkel en verzorgde daar het VCA certificaat. Nog tijdens mijn studie kwam ik bij een bedrijf terecht dat opnieuw vroeg of ik hun certificaten op mij wou nemen. ‘Dat wil ik wel doen, maar wel met ondersteuning’, zei ik. Zo kwam Van de Pas om de hoek kijken, het bedrijf waar ik nu samen met een goede vriend en compagnon eigenaar van ben. Ik studeerde af op veiligheid en milieu. Dat vond ik zó grandioos, ik wilde het blijven doen! En zo ben ik er ingerold…’
'Ik stond tot mijn knieën in het huisvuil en vond het prachtig om te doen. Het was de eerste keer dat ik in aanraking kwam met de afvalbranche.'
Maar… wat doe je dan precies?
Ik zet het systeem op dat bij het certificaat hoort. Simpel gezegd zijn dat de regels waar het bedrijf aan moet voldoen. Als dat voldoet, krijgt een bedrijf een certificaat. Vaak komt daarna de vraag: ‘wil je ons blijven ondersteunen?’. Zo begon ook mijn verhaal bij Van Werven. Ik hielp bij jullie eerste VCA*-certificaat. Nog voordat we die hadden, waren we ook met ISO9001 en VCA** bezig. Inmiddels hangen er veertien certificaten aan de muur.
Veel mensen zien die certificaten als ‘overbodig papierwerk’. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Ja, in de ogen van veel operationele mensen is dit misschien een stom papiertje, maar het is wel een heel belangrijk papiertje. Er zit meer achter dan alleen het ingelijste certificaat aan de muur. Het is goed om aan kwaliteit, milieu en veiligheid te werken.
Heeft het altijd effect? Vaak wel. Soms zien we bedrijven die vlak voor de audit even doen alsof ze het voor elkaar hebben. Daarom maken we nu de omslag van VCA naar de veiligheidsprestatieladder. VCA is de harde kant van veiligheid: als je maar genoeg handtekeningen hebt, bewijs je dat je veilig bent. De prestatieladder draait om de zachte kant van veiligheid: laat de medewerkers eens vertellen over de veiligheidsbeleving. Dan gaat het van een checklist naar dát wat er in iemands hoofd omgaat…
Nu we het toch hebben over die veiligheidsbeleving. Hoe beleef jij die bij Van Werven?
Het afgelopen jaar hebben we ingezet op communicatie over veiligheid. Ik denk dat we dat nu goed opgezet hebben. Waar ik zelf enthousiast van word, zijn #hardwerken en #veiligwerken. Die combinatie van arbeidsethos en veiligheid past goed bij jullie. ‘We willen hard werken, we staan er voor onze klanten, maar dat moeten we wel veilig doen’. Binnen Van Werven zijn verschillende typen medewerkers.
1. De jonge mensen, net van school. Super enthousiast, maar met weinig ervaring. Zij nemen vaak risico’s.
2. Je hebt ook de middenleeftijd. Zij hebben geleerd van wat ze meegemaakt hebben. Daarom is het melden van ongevallen en bijna-ongevallen zo belangrijk.
3. Tot slot heb je de categorie, die ik gekscherend wel eens ‘vroeger-was-alles-beter’ noem. ‘We doen het al jaren zo en het ging toch altijd goed’, hoor ik dan vaak. Maar hoe langer het al goed gaat, hoe groter de kans dat het een keertje fout gaat.
Wat is jouw tip aan deze drie groepen medewerkers?
Stel jezelf altijd eerst de vraag: kan ik dit werk veilig uitvoeren voor mezelf, mijn collega’s en anderen? Kun je dat niet? Heb dan het lef om dat te melden. Dat laatste wordt soms gezien als zwakte. Maar het vraagt om moed om fouten te melden, om ze te delen en daarvan te leren. Hoe meer meldingen, hoe meer we kunnen leren, hoe meer we kunnen verbeteren en hoe minder ernstige ongevallen er plaatsvinden.
Patrick Krebbeks (48 jaar) valt op met zijn Brabantse tongval. Hij woonde jaren in Brabant, maar is nu gesetteld in Veghel. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen. Kwaliteit, veiligheid en milieu ingewikkeld? Niet voor Patrick. Hij vindt dat “grandioos” en is al dertig jaar actief op dat gebied.