‘De plastic recycling is Robs kindje’, hoor je collega’s in Biddinghuizen regelmatig zeggen. En daar is niets aan gelogen. Rob stond aan de wieg van de plastic recycling: hij heeft de volle zestien jaren meebeleefd. Hoe blikt hij erop terug?
“Jaren geleden hadden Jolanda en ik een hoveniersbedrijf en tuincentrum. We plantten veel tuintjes in en vonden het zonde om alle plastic bloempotjes weg te gooien. Op vakantie in Italië zijn we daarom samen gaan brainstormen en van het een kwam het ander. We maakten de moeilijke beslissing om ons tuincentrum te verkopen en ons eigen inzamelbedrijf te starten. Helaas verliep dit moeizaam. Iemand die dat zag, zei tegen mij: ‘Jij moet eens met Jan van Werven gaan praten.’”
Bij het begin beginnen
“Dus dat heb ik gedaan, in het oude woonhuis aan de Verlengde Looweg. Jan zei meteen: ‘Rob, dit is een goed idee.’ In het afval dat op recyclingvestigingen binnenkwam zat zoveel kunststof, dat hij daar ook een oplossing voor zocht. Maar niemand had ooit zoiets gedaan. In die tijd was er nul kennis en ambitie op dat vlak”, vertelt Rob. “Dus de volgende dag zei ik tegen Jan: ‘We gaan dit doen, maar dan hebben we wel een ruimte nodig.’ Hij knikte en gebaarde dat ik bij hem in de auto moest gaan zitten. In Biddinghuizen stapten we uit, opende hij een van de – toen nog lege – hallen en zei: ‘hier kun je beginnen.’ Ik ben gaan zoeken welke soorten ik van elkaar kon scheiden. Gerrit van Werven zag mij stuntelen. ‘Hoe wil je dit sorteren, Rob?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik denk een sorteerlijn… Een lopende band?’ Gerrit knikte. ‘Dat kunnen we wel realiseren. Geef mij voor morgen maar een tekening hoe die eruit moet komen te zien.’”
Aardappelwasser
“‘s Avonds laat maakte ik aan de keukentafel een schets van het platform en de lopende band. Van der Ziel bouwde deze voor ons, precies zoals ik had uitgetekend. We sorteerden de plastics in vijf á zes stromen. Al snel zagen we dat we de kunststoffen moesten wassen. Op een gegeven moment kochten we voor 4.000… gulden, denk ik, een aardappelwasser, die we om wilden bouwen tot plasticwasinstallatie. ‘Maar’, zei ik meteen, ‘lassen kan ik niet. Daar moet iemand mij bij helpen.’ Diegene was Arjen Neijmeijer. We waren een hilarische combinatie. Arjen bleef maar zeggen: ‘Opoewan, opoewan, opoewan’. In mijn oren klonk dat als een vreemde taal. Op een gegeven moment durfde ik hem te vragen: wat bedoel je nou? Het bleek plat te zijn voor ‘naar je toe’”, lacht Rob.
Arjen bleef maar zeggen: ‘Opoewan, opoewan, opoewan’
Loyaal & eerlijk
“We begonnen onze eerste soorten recyclaat te maken en Lankhorst was onze eerste klant. Samen met Cor testte ik in Duitsland een machine die PP en PE kon scheiden: een Titech. Het werkte perfect. Het enige nadeel was dat ik naar Jan van Werven moest stappen om te zeggen: ‘Jan, we hebben één miljoen euro nodig’. En dat terwijl we al heel wat geld in de recycling hadden gepompt. Toch kregen we de machine. Hierdoor konden we PE en PP machinaal scheiden en leerden we dit langzaam ook te doen bij andere soorten plastic. In die tijd zat ik regelmatig op de shovel. Daarop had ik links en rechts twee plankjes gemonteerd: op het linkerplankje lag mijn telefoon voor inkoop, op het rechterplankje mijn telefoon voor verkoop. Zo ontstonden langzamerhand de afdelingen die we nu kennen. We verbeterden continu onze kwaliteit en werkten altijd netjes en eerlijk. Daaraan hebben we een groot deel van ons succes te danken.”
Luchtfietserij
“Ik heb nooit gedacht: waar zijn we aan begonnen. Anderen dachten dat wel: ik werd in het begin regelmatig een luchtfietser genoemd. Ik heb me vergist in hoe groot het is geworden. Het belangrijkste is de familie en het vertrouwen dat zij in de plastic recycling bleven hebben. Soms werd er op goed vertrouwen veel geld aan onze activiteiten besteed. Ik heb me altijd heel verantwoordelijk voor het succes gevoeld. Het was dan ook fijn dat Ton van der Giessen ons kwam versterken, die de familie vanuit zijn visie kon bijpraten
Blindelings vertrouwen
“Op dit moment hebben we zo’n twintig afnemers. Dat klinkt misschien als weinig, maar de relatie met hen is ijzersterk en gebaseerd op blindelings vertrouwen. Het zijn zulke lange relaties dat het inmiddels zelfs persoonlijke vrienden zijn geworden. In de toekomst zal het aantal afnemers niet stijgen, maar juist dalen. Waar we werkten met kleinere afnemers, maken we nu afspraken met multinationals. Multinationals zijn bereid een hoge prijs te betalen voor ons recyclaat; ze zien die verplichting op zich afkomen en willen aan hun imago werken. Helaas kunnen de kleinere afnemers zo’n prijs nooit neerleggen. We bouwen de samenwerkingen met huidige afnemers daarom af en zoeken samen naar alternatieven waar zij ook beter van worden.”
Een geweldig avontuur
“Hoe het voelt? Ton vroeg het mij vorige week ook al. Heel gek, maar ik heb geen ‘victoriegevoel’. Ik ben vooral heel blij voor de familie. Zij hebben dit zó verdiend. Ik denk dat ik te veel onderdeel van het totaal ben geworden. In het begin voelde ik mij persoonlijk heel verantwoordelijk voor het succes, maar nu is het geen persoonlijke strijd meer. Vanaf maart ga ik afbouwen met werken. Na al dat reizen wil ik meer tijd met Jolanda doorbrengen, nu dat nog kan. Daarom hebben we een huisje gekocht in Italië, waar het hele plastic recycling-verhaal ook begon. Het voelt alsof ik mijn kindje uit handen moet geven. Daarom snijd ik mezelf in één keer los van de plastic recycling. Ik heb zo’n abrupt einde nodig. De afgelopen zestien jaar kenden zeker grote dieptepunten, maar er waren ook veel mooie momenten. Het was een geweldig avontuur: je kan er een boek over schrijven. Ik ben dankbaar dat ik dit allemaal mee mocht maken!”